სტიმული გარემოში მომხდარი ცვლილებაა.
სხეულის სპეციფიკური უჯრედები, რომელთაც რეცეპტორებს უწოდებენ აღიქვამენ სტიმულს. რეცეპტორები გრძნობათა ორგანოებშია ლოკალიზებული.

ცენტრალური ნერვული სისტემა

ცენტრალური ნერვული სისტემა (ცნს) თავისა და ზურგის ტვინისაგან შედგება.

ცნს–დან გამოდის ნერვები. თითოეული ნერვი კონად შეკრული ნეირონების მორჩებისაგან შედგება, რომელსაც საიზოლაციო გარსი აკრავს.

ინფორმაცია რეცეპტორებიდან თავის ტვინს მგრძნობიარე (სენსორული) ნეირონებით გადაეცემა. თავის ტვინი კოორდინირებას უწევს საპასუხო რეაქციას და მამოძრავებელი (მოტორული) ნეირონებით აგზავნის "შეტყობინებას" ეფექტორ ორგანოსთან – კუნთთან ან ჯირკვალთან.

რეფლექსური მოქმედებები ხშირად მხოლოდ სამ ნეირონს მოიცავენ – სენსორულ, ჩართულ და მოტორულ ნეირონებს.

ნეირონებს შორის არსებულ ნაპრალს სინაფსი ეწოდება.

როდესაც იმპულსი აღწევს ნეირონის დაბოლოებას, გამოიყოფა ქიმიური ნივთიერება, რომელიც სინაფსის გავლით, დიფუზურად გადადის მეზობელ ნეირონზე და ჩართავს ახალი იმპულსის გაგზავნის მექანიზმს.

მიაღწევს რა იმპულსი ეფექტორთან, კუნთი იკუმშება. თუკი ეფექტორი ორგანო ჯირკვალია, ის იმპულსზე ქიმიური ნივთიერების სეკრეციით პასუხობს.

მაგალითისათვის განვიხილოთ მუხლზე ხელის დაკვრის რეფლექსი: 

სტიმული  → რეცეპტორი → სენსორული ნეირონი → კოორდინატორი → მოტორული ნეირონი → ეფექტორი → პასუხი

მუხლის ქვემოთ ხელის დაკვრა → ფეხი  → სენსორული ნეირონი → ზურგის ტვინი →  მოტორული ნეირონი → ბარძაყის კუნთი → ფეხის გაშლა

თვალი